Nou, daar gaat die dan…. Mijn eerste blog!!

Het moet er maar eens van komen ha, ha, ik heb uiteindelijk niet voor niks een blogpagina aangemaakt op mijn mooie website. En ik vind dat het tijd wordt dat ik eens uit mijn comfortzone ga stappen en iets meer van mezelf ga vertellen, dan het stukje over mij wat jullie op de website kunnen lezen.

Wie is Natasja Migchels?? Nou daar gaat die dan 😊:
Ik ben Natasja Migchels 50 jaar oud, getrouwd met Gert-Jan, hele trotse moeder van 2 prachtige dochters Senna* en Sterre van bijna 17 jaar. Ik ben een ontzettende bofkont want ik woon in het huis van mijn dromen in ons mooie Lieshout. Als kind zei ik tegen mijn ouders, later als ik groot ben wil ik in dat huis wonen!

Soms ben ik een zweefteef, en soms ben ik een feestbeest! Ik hou van een lekker biertje en wijntje. Vind mezelf best grappig en lach het hardst om mijn eigen flauwe grappen, en volgens Sterre ben ik dan soms superirritant. Ben een tikkeltje koppig en eigenwijs, en heb soms misschien een iets te duidelijke eigen mening, (daar wordt aan gewerkt 😊). Soms ben ik een rommelkont en een tikkeltje chaotisch, maar ik ben ook ontzettend perfectionistisch. Ik vind de mens ontzettend boeiend en fascinerend!! En ben oprecht geïnteresseerd.

Het is mijn passie om jou je oorspronkelijke bron weer te laten herontdekken. Ik vind heel veel dingen leuk en ben ondernemend, dit is tegelijkertijd ook vaak mijn valkuil omdat ik dan soms te veel hooi op mijn vork neem. Ik ben een echte verbinder, samen dingen creëren en ergens als team aan bouwen vind ik geweldig en krijg daar veel energie van.

Ik wandel graag in de natuur alleen of met vriendinnen, zit op zangles en vind het heerlijk om te zingen. Ik kan daar ook echt mijn gevoel en emoties in kwijt! Vind het leuk om te koken en gezellige dingen met familie en vrienden te doen. Organiseer graag feestjes, workshops en evenementen en vaak ziet men mij ook als creatieve denktank. Omdat ik graag weet waar ik aan toe ben vind ik het daardoor, in sommige situaties lastig, om los te laten maar hey… ik ben lerende ha, ha.

Vind het heerlijk om alleen te zijn en ga graag alleen op pad. Heb dan hele gesprekken met mezelf en laad mijn batterijen dan weer op als dat soms nodig is. Heb een ontzettend hekel aan ruzie en kan niet tegen onrechtvaardigheid.

Inmiddels heb ik alweer bijna 17 jaar een eigen praktijk aan huis in Lieshout genaamd praktijk AdFontes. Sinds een klein half jaar heb ik er ook een prachtige workshopruimte bijgekregen, waar ik verschillende soorten workshops geef, ik zal jullie daar later in de blogs meer over gaan vertellen. Op de website kun je er ook al het een en ander over lezen. Ik ben een gevoelsmens, heb scherpe zintuigen, sta in mijn eigen kracht en heb een goede intuïtie. Ik scan makkelijk gevoelens sfeer en emoties, kan goed luisteren, maar ook in stilte weet ik wat jij nodig hebt om bij jou oorspronkelijke bron te komen. 😉 Maar bovenal alles, vertrouwend op wat mijn gevoel mij vertelt en wat mijn handen me laten voelen. Ik haal alles uit elkaar en probeer het weer opnieuw in elkaar te zetten, soms op een totaal onverwachte manier. Ik voel me soms net als Picasso!! Mijn levenservaring, de leuke en de minder leuke dingen zijn een enorme leerschool geweest. Ik ben daarvan gegroeid en het heeft me gebracht waar ik nu sta. Ik ben een Alchemist in opleiding!
Taaadaaa, mijn eerste blog is een feit!!!

 

 

21 juni 2022

De kans dat je een klavertje vier vindt is een op de tienduizend…

 

Hoeveel ik er in mijn leven al gevonden heb is gewoon bizar, al sinds mijn kindertijd vind ik ze regelmatig… En niet dat ik ze bewust zoek hoor, helemaal niet eigenlijk……

Ben er op zulke momenten ook helemaal niet mee bezig. Vaak geniet ik van de stilte, de natuur, of ben ik in gesprek met mezelf. Ze kruisen vaak gewoon mijn pad. Zo ook vandaag tijdens mijn lunchpauze wandeling, terwijl ik aan het genieten was van mijn wandeling en mijn “me time moment”. In gedachten over het weekeind en mijn blog en de leuke positieve reacties die ik heb gekregen. Ondertussen luisterend naar de vogels en kijkend naar het gras, de bloemetjes, veertjes of andere mooie dingen die ik tijdens mijn wandelingen zie. Soms raap ik dan een veer of steen op die ik mooi vind en neem die dan mee naar huis.

Plots mijn blik valt op een klavertje, ik zet nog een paar passen en denk huh… was dat nu een klavertje vier??? Zet mezelf in de achteruit stand, buk en mijn hart maakt een sprongetje van geluk!! Yes, het is er weer een 😊

Het is toch niet te geloven, zeg ik tegen mezelf!! Helemaal opgewonden als een blije gup, zou ik het liefst de eerste de beste fietser, voetganger of automobilist aan willen houden en vol enthousiasme mijn geluksmoment willen delen. Dit doe ik maar niet, maar besluit een paar foto’s te maken en het delen via de app.

Tot vandaag heb ik de klavertjes vier die ik vond altijd geplukt, zorgvuldig geklemd tussen mijn vingers nam ik ze mee naar huis. Als kind gaf ik ze aan mijn moeder en die stopte ze in haar dikke kookboek, waar nu af en tot nog een verschrompeld onherkenbaar deeltje van een klavertje vier uit een ver verleden uit komt gevallen.

Vandaag besloot ik voor het eerst, in mijn klavertjes vier vindt carrière het klavertje laten staan, geluk word alleen nog maar mooier als je het kunt delen, vandaag besefte ik mezelf dat door de klavertjes vier steeds te plukken, dat ik iemand anders de kans ontnam om een 1 op de tienduizend geluksmoment te ervaren….

De 4 blaadjes van het klavertje staan voor hoop, vertrouwen, liefde en geluk. Hoop ziet het onzichtbare, voelt het ontastbare en bereikt het onhaalbare. Zonder vertrouwen, zowel in jezelf als in andere mensen voel je je niet fijn. Met een van de vier blaadjes krijg je vertrouwen.

Liefde… Iedereen is op zoek naar liefde, maar eigenlijk hoef je liefde niet te zoeken, want zit liefde niet altijd in jezelf, zou iedereen niet gewoon simpel van zichzelf moeten houden? Het vierde blaadje geeft volgens de legende echt geluk... wat is geluk?

Daar geeft iedereen een andere invulling aan……
Mijn geluksmomentje was vandaag het vinden van een klavertje vier, en het besef dat ik al zoveel 1 op de tienduizend momenten heb mogen ervaren. Dat er door het vinden van zoveel klavertjes vier alleen maar geluksmomenten in mijn leven zijn geweest??? Die legende klopt niet… echter geniet ik door de minder leuke momenten uit mijn leven, nog meer van de geluksmomenten in mijn leven….

Dat is toch pas echt geluk!🍀

 

Meet my innerchild deel 1

5-7-2022

Geboren op 11 mei 1972 om 09:00 in Lieshout thuis in het huis waar ik ben opgegroeid en waar mijn ouders nog steeds wonen. Mijn ouders waren nog jong, mijn moeder was 19 toen ze mij kreeg. 11 maanden later werd mijn broer Edwin geboren.

Ik was geen poppen meisje, en kon me ook heel goed vermaken met jongens speelgoed .Als kind was ik graag buiten, fietsen, rolschaatsen,en in de winter schaatsen en glibberbanen maken.Buiten op straat spelen met vriendinnen/vriendjes en kinderen uit de buurt. Trefbal, tjoepbal, randje butsen, verstoppertje spelen allemaal spelletjes die nu niet veel meer gedaan worden.

Als de regen met bakken uit de lucht viel zat ik met mijn neus tegen de raam gedrukt te wachten tot het stopte met regenen en ik weer naar buiten kon gaan. Ik hield van sporten en heb verschillende sporten beoefend turnen, korfballen, judo en vooral dat laatste bleek echt mijn ding en ik was er ook nog wel redelijk goed in, en ik kon daar lekker mijn energie in kwijt.

Plaatjes draaien met vriendinnen en dansen en playbacken en soms een optreden op school of op kamp. Ook had ik ook veel fantasie en kon ik soms wat dromerig zijn, soms leek het of ik even op een andere planeet zat ha, ha! Maar kon ook echt soms wel een driftkikkertje zijn als ik mijn emoties geen plek kon geven, of me niet gehoord of gezien voelde.

Was niet verlegen en vond het leuk om soms wat gek te doen of grappen uit te halen. Had veel verantwoordelijkheidsgevoel en was niet bang om ertussen te springen als mijn broertje of andere ruzie hadden. School vond ik niet altijd makkelijk, daar is mijn onzekerheid ook wel een beetje de hoek om komen kijken. Vaak ging ik met de hakken over de sloot over naar de volgende klas. De tijden en het onderwijssysteem waren heel anders en ik paste niet zo goed in dat jasje. Rekenen was niet mijn sterkste kant en de bijlessen op school, ik vond ze vreselijk. Het voelde naar, of je anders was. Nog steeds vind ik dat er te weinig aandacht aan het kind besteed wordt, wat het met ze doet…. dat je niet anders bent, maar dat iedereen een heleboel talenten heeft, maar ook dingen waar je minder goed in bent, maar die je soms wel kunt leren als ze het proberen op een manier die past bij het kind. Dat het juist goed is als je hulp durft te vragen of te aanvaarden.

En dan niet de ouders vergeten die soms zo hard moeten vechten/praten om de juiste hulp voor hun kind te krijgen??? Die vaak heel goed aanvoelen wat hun kind nodig heeft, maar dat ons “systeem” vaak niet meewerkt ..Gelukkig merk je dat ook daar echt een verandering gaande is en er nu ook steeds meer gekeken wordt naar wat een kind nodig heeft. Nu, na al die jaren vele opleidingen /cursussen en het ontmoeten van de juiste mensen die bij me passen later. Ben ik erachter gekomen dat het veel belangrijker is dat je je hart en je passie volgt en de dingen doet die je echt leuk vindt! En dat er dan eigenlijk weinig dingen zijn die je niet kunt leren als je iets ECHT graag wil....  😊

Vriendinnen/ vrienden had ik genoeg, maar soms voelde ik me niet goed genoeg en kwam mijn onzekerheid toch weer even om de hoek kijken.Dat had niks met mij te maken weet ik nu inmiddels, maar mijn interesses waren soms anders, en doordat ik soms dingen aanvoelde of de emoties van een ander voelde dacht ik dat het van mij was of wist ik er geen raad mee.

Verlegen was ik helemaal niet, ik praatte best veel, (en soms nog steeds 😊) en stilzitten was ook niet altijd mijn sterkste kant, maar tegelijkertijd vond ik het ook heerlijk om soms alleen te zijn en vond ik stilte ook niet vervelend.

Hutten bouwen onder mijn bureau in mijn dagboek schrijven, muziek luisteren, en me terugtrekken in mijn eigen wereld /bubbel. Ik fladderde een beetje door het leven en heb als kind gelukkig niet zulke heftige dingen meegemaakt. Echter loopt onzekerheid soms ook wel een beetje als rode draad door mijn leven, in periodes dat ik niet top in mijn vel zit. Omdat niet te laten merken zette ik soms een masker op en deed een beetje stoer. Daardoor zal het door vele niet opgemerkt zijn, echter in mijn hoofd had ik daar natuurlijk wel last van en voelde het soms alsof ik voor veel dingen moest vechten... Inmiddels weet ik dat het meer een strijd met mezelf was.

De sinterklaas en de kersttradities in de familie van beiden kanten van mijn ouders waren echt heel leuk, met de hele familie kerst en sinterklaas vieren met alle ooms en tantes en neven en nichten. Mooie herinneringen aan die tijd.
Na de lagereschooltijd, ben ik naar de huishoudschool gegaan. Daar had ik het makkelijk, veel praktijk en dingen leren die eigenlijk toch wel waardevol zijn voor je leven. Ontdekte ik dat ik koken heerlijk vond, en ontdekte ik mijn creativiteit. Ook de muzieklessen vond ik geweldig. Samen zingen en muziek maken. We hadden een leraar die geweldige verhalen kon vertellen, zo had hij een verhaal over de Beatles, dat op de elpee van Sgt Pepper’s een geheim op stond. En dat als je de elpee in de terug uit stand afspeelde je de boodschap kon horen. Hij heeft hier een hele les over verteld en ik hing aan zijn lippen. En ondanks dat ik wiskunde vreselijk vond, keek ik ook uit naar zijn lessen. Ook hij was graag aan het woord en kon diepzinnige verhalen vertellen. Ze namen me met die verhalen helemaal mee en ik genoot daar echt van!

Toen ik net 13 was begon ik ook met oppassen, dit heb ik veel gedaan en vond dat ook altijd erg leuk. Mijn gehandicapte tante daar ging ik ook graag naartoe om haar te helpen, samen te winkelen en wat te dobbelen. Krantjes rondbrengen en bij de boer werken om een extra zakcentje bij te verdienen.
In deze tijd kocht ik ook mijn eerste brommertje een Donkerblauwe puch maxi tjonge wat was ik trots en blij met dat ding! Vele uren erop rondgereden alleen of samen met vriendinnen. Ook ontdekte ik het uitgaansleven en het bezoeken van concerten. Na de huishoudschool wilde ik eigenlijk net als veel van de meiden van die tijd kapster worden, echter uiteindelijk ben ik toch maar naar de KMBO-detailhandelsschool gegaan. Dit bleek toch niet zo mijn ding, en vond ik het leren toch wel weer lastig. Omdat ik via mijn stageplek bij het kruitvat een vaste baan kon krijgen met een combinatie van in de avonduren naar school te gaan met doorgroeimogelijkheden was voor mij de keuze zo gemaakt.

Word vervolgd…………

 

03-08-2022

Meet my innerchild, deel 2.

 

Nog jong; 16 jaar en eigenlijk nog leerplichtig volgens ons systeem, toen ik ging werken bij het Kruitvat. In die tijd gebeurde dat vaker dat je al jong ging werken. Of ik er spijt van heb?? Nee eigenlijk niet… Mede daardoor heb ik veel levenservaring opgedaan, en kocht ik mijn eerste huis toen ik amper 21 was. Het had zijn voor en nadelen, heb er echt wel hard voor gewerkt om te staan waar ik nu sta, en dat ging echt niet altijd zonder slag of stoot. Omdat ik eigenlijk nog leerplichtig was, kreeg ik uiteindelijk toestemming om te gaan werken, onder voorwaarde dat ik een avondopleiding zou gaan doen. En dit heb ik ook gedaan, en dit ben ik met tussenposes tot nu toe blijven doen, eerst omdat het moest, en ik uiteindelijk wel iets anders wilden gaan doen. Later omdat ik ontdekte dat het eigenlijk best leuk was, iets te leren als je je passie volgt. Uiteraard zeg ik tegen Sterre steeds dat ze voorlopig maar gewoon naar school moet blijven gaan hi, hi…heel apart te beseffen soms, Sterre is nu 16, net zo oud als ik toen was toen ik van school af ging en met mijn eerste vaste baan begon.

Wat een prachtige tijd!! Een fantastische ontdekkingsreis was het, soms ook nog wel een lekkere wispelturige puber bomvol gierende hormonen… vast niet altijd makkelijk geweest voor mijn ouders. Ik leefde van carnaval naar kermis, van stapavond naar stapavond. ‘t Hofke, Fame, Broadway, Slaats en van Uden in Mariahout. Papillon en van Bracht in Aarle-Rixtel. Het Koetshuis en El Panadero. Stratemseind in Eindhoven. De Wanderes, en later de Zenith en de Stronk, De Oja de Evenaar De Bunker in Gemert, en zo kan ik nog wel even doorgaan. Hangen met vrienden hier op het kermisveldje in Lieshout en bij de Rooyse As in Handel of langs het kanaal. Jongerencentrum KPJ De Wanderes, Zenith en de Stronk het is er allemaal niet meer, vele uit Lieshout en omgeving hebben er vele uurtjes doorgebracht en prachtige tijden meegemaakt.

Ook was ik een echte festivaltijger. Party til Puke, Paaspop, Dynamo open air, Werchter, Pinkpop, Lowlands en alle kleine festivalletjes hier in de buurt pikte we ook nog mee. Ik vond en vind eigenlijk heel veel leuk en kan van vele muziekstijlen genieten. Het ene moment stond ik in een discotheek te swingen, en het volgende moment stond ik bij een concert van Rage Against the Machine!

Ook mijn kledingstijl varieerde, het ene moment had ik zin om me lekker op te tutten en droeg ik hoge hakken, en het volgende moment een makkelijke outfit en weinig tot geen make-up. Voor de festivals had ik een speciale leren festival broek, ideaal!! Je kon overal gaan zitten en het boeide niet of die onder de modder zat of als er weer een klats bier over een ging. Hoe ouder de broek werd hoe lekkerder die zat en hoe mooier die werd, ik en mijn leren broek met periodes waren we onafscheidelijk! Vele feestjes en soms ook wel eens illegale party ’s meegemaakt, op veel bijzondere plekken geweest en heel veel leuke mensen leren kennen. Echt een geweldige tijd waar ik nog heel vaak met een grote glimlach aan terugdenk, en ook de vrienden uit die tijd hebben nog een bijzondere plek in mijn hart, en met sommige heb ik nog steeds contact.

Natuurlijk waren er ook minder leuke tijden en kruiste ook minder leuke ervaringen mijn pad. Na het Kruitvat ging ik werken bij Jamin in Eindhoven en rond mijn 18e wilde ik eigenlijk wel ergens op kantoor gaan werken. Mijn vader werkte bij Bavaria en in de fabriek en daar wilde ze vrouwen aan gaan nemen, dus mijn vader gooide een balletje op bij Frans Swinkels (Frans van Pieteren) en ik mocht op gesprek komen. In die tijd ging dat allemaal nog heel anders en zo zat ik dus bij hem thuis aan de keukentafel voor het sollicitatiegesprek. Ik werd aangenomen en het was mijn plan om eerst een poosje in de fabriek te gaan werken even flink geld verdienen en sparen en ondertussen mezelf om laten scholen voor een kantoorbaan.

Het weekeind voor ik officieel zou beginnen kreeg ik een behoorlijke zware epileptische aanval. Met mijn vriendin Jill was ik bij de Wanderes en besloten we onverwacht op stap te gaan in Gemert, we konden met iemand mee rijden dus wij helemaal blij en we gingen ons vlug omkleden bij Jill. Ik weet nog dat ik bij haar op het pad liep naar de voordeur, en daarna ben ik alles kwijt, en lag ik op de grond en ik kwam suf bij bewustzijn met een bult op mijn hoofd en hoorde ik vaag dat mijn ouders bezorgd bij me zaten. Een paar dagen ben ik helemaal van de kaart geweest en allerlei onderzoeken en doktersbezoeken volgden. Het betekende dat ik die maandag niet kon starten bij Bavaria en even moest herstellen. Echter door de epileptisch aanval vonden ze het bij Bavaria wel even een dingetje met al die machines en het risico dat ik nog een aanval zou krijgen. Uiteindelijk mocht ik toch beginnen en ben ik gestart met medicatie en heb na mijn 21e geen aanval meer gehad. Helaas heeft Sterre ook epilepsie maar daarover in een ander blog meer.

Ik begon in de fabriek bij lijn 12 aan de blikkenlijn als dekselateur, dit was een naam die ik zelfverzonnen had dan klonk het interessanter hi, hi. 8 Uur lang papieren rollen die op een pallet lagen, op een band leggen, die vervolgens naar de machine getransporteerd werden, waar eerst de blikken in de vuller gevuld werden en waar vervolgens in de sluiter de deksel op het blikje werd gedaan, en vervolgens gingen de blikken de pasteur in. Ontzettend eentonig en saai werk!! Echter het contact met de collega’s en de grappen die we met elkaar maakte zorgde ervoor dat we veel lol hadden met zijn allen. Het sleutelen aan de machines, het ombouwen en reviseren van de machines lag me ook wel!

Op een gegeven moment zou het kledingmagazijn meer gemoderniseerd en geautomatiseerd worden en zou ik in aanmerking komen voor deze functie op dat kantoor. Daarvoor zou ik de opleiding basiskennis en praktijkdiploma boekhouding moeten gaan volgen en dat heb ik dan ook gedaan. Tijdens het deksel leggen zat ik of met mijn neus in de leesmap of in mijn studieboeken van de opleiding. Helaas voor mij ging degene die me dat baantje beloofd had weg en ging het de functie aan mijn neus voorbij! Ontzettend balen, en vooral vervelend omdat in die tijd als je eenmaal in de fabriek werkte het erg lastig bleek te zijn om de overstap naar kantoor te maken. Echter de aanhouder wint en na 10 jaar kwam er een functie vrij op de postkamer, weliswaar niet waar ik voor geleerd had en waar ik op gehoopt had, maar mijn gedachten was, als ik eenmaal op kantoor zit is het misschien weer makkelijker om door te stromen.

Eigenlijk was het een heel leuk baantje mijn hoofdtaak was het rondbrengen van de interne post en het versturen van de uitgaande post. Nu bijna niet meer voor te stellen maar in die tijd kwamen er nog bakken vol post binnen en was ik een groot gedeelte van de ochtend bezig om de post te openen en te sorteren. Rond half 11 ging ik op een speciale postfiets het hele terrein over. De kantoren zaten in die tijd nog verspreid over het hele bedrijf. Ook moest ik de faxen die de hele dag door binnen kwamen verspreiden op het oude hoofdkantoor, en soms als het dan faxen waren die met spoed bezorgd moesten worden, moest ik tijdens een directievergadering wel eens naar binnen lopen, kloppen op de deur wachten tot er iemand binnen zei, en als er dan niemand iets zei twijfelen of je nog een keer moest kloppen of toch naar binnen lopen? En als je dan de deur opende en binnenkwam lopen alle directieleden je aankeken…. Mijn god, wat zou ik in die beginperiode graag onder de vloerbedekking door terug gekropen hebben, ha, ha… Nu werk ik er naast mijn praktijk alweer bijna 33 jaar, hoor ik bij de inboedel ha, ha, is er geen postkamer meer, heten we inmiddels Swinkels family Brewers en ben ik werkzaam op de afdeling facilitairen zaken.

Toen ik 18 was kreeg ik ook vaste verkering en toen ik 21 was kocht ik mijn eerste huis… een tweekapper in Lieshout, de laatste sociale koopwoningen met subsidie, de rente was 11,9 % procent dat kun je je nu bijna niet meer voorstellen. Na een paar jaar samenwonen bleken we minder goed bij elkaar te passen en zijn we uit elkaar gegaan en ben ik alleen in het huis blijven wonen. Best pittig....ik was elke maand blij dat ik de hypotheek kon betalen, doordat ik zoveel mogelijk bij mijn ouders ging eten in die tijd kon ik ook nog af en toe op stap. Maar het was echt opletten geblazen en creatief boekhouden zoals ik dat noemde…dure tijden, dat was echt van tevoren rekening houden met wat kwam en keuzes maken en ook vaak dingen laten omdat het gewoon niet mogelijk was. Luxe zoals kleding of andere dingen kopen was niet aan de orde. Maar ik was trots op mezelf dat ik het alleen voor elkaar kreeg en deze tijd was ontzettend leerzaam!

Rond mijn 26e kreeg ik verkering met Gert-Jan en zijn we vrij snel samen gaan wonen. Mijn jeugd in vogelvlucht, het heeft me gevormd… Soms maakte ik goede keuzes en soms maakte ik mindere goede keuzes. Foute gemaakt en meerder malen mijn neus gestoten. Een ezel stoot zich geen twee keer aan dezelfde steen maar soms wel meerdere keren. Mijn Oma, de moeder van mijn moeder een hele sterke intelligente krachtige vrouw waar ik veel van geleerd heb zei altijd, je moet altijd proberen om uit de negatieve dingen die je meemaakt iets positiefs uit te halen!! Een wijze les die echt zo waar is, men wordt nooit geen wijze als je geen fouten maakt… Mijn oma die al op jonge leeftijd haar man verloor en achter bleef met haar kinderen. Rond haar 60e in het bejaardenhuis ging wonen omdat ze problemen kreeg met haar benen. Maar niet met de pakken neer ging zitten en zich bleef ontwikkelen en zich bleef interesseren voor de wereld en andere mensen. Ze leerde op latere leeftijd schilderen en heeft voor alle kinderen en kleinkinderen een schilderij gemaakt. In de combinatie met de genen die ik ook van mijn vaders kant heb geërfd, doorzettingsvermogen en sterke persoonlijkheden soms een beetje koppig en eigenwijs maar veelzijdig en creatief. Ben ik trots en besef ik me nu ik dit blog schrijf dat alles mij gevormd heeft en onderdeel is van wie ik ben en waar ik sta… De leuke maar zeker ook de minder leuke dingen....

 

24-8-2022

Bestemming onbekend ……. Deel 1

Als je soepel met wijzigingen om kunt gaan heb je een prima leven!

Vakantie is iets waar de meeste mensen vaak naar uit kijken. En tegen de tijd dat je nog maar een paar weekjes hoeft te werken lijkt het net of je iedere dag dat je dichter bij je vakantie komt je er steeds meer aan toe bent…..

Bij ons zijn de vakanties altijd bijzonder en gebeurd er altijd wel iets, Ik kan alleen daarover al een boek vol schrijven hi hi hi. Op de momenten zelf is het allemaal niet zo leuk, maar achteraf moeten we er vaak ook om lachen en het levert altijd ook wel humoristische momenten en leuke verhalen om te vertellen op! Zo verliep ons camper avontuur van dit jaar ook niet zo soepeltjes☹

Het was een intensief jaar en ook ik was wel toe aan vakantie. Al lange tijd hebben we de wens om in de toekomst een campertje te kopen, en ook al vaker het plan gehad om er een te huren. Gezien de bijzondere tijd waar we met zijn allen inzitten, hadden wij dit jaar zo iets van we zien wel waar we naartoe gaan met de vakantie….En zo ie zo zijn we eigenlijk niet zón ver vooruit vakantie planners. We houden wel van een beetje avontuur en hebben de afgelopen jaren vaak een boot gehuurd met vrienden. We maakte dan meestal wel een globale route maar als iets leuks of spontaans ons pad kruiste dan pakte we dat moment. En zoals vaak tijdens onze vakanties gebeuren er vaak leuke maar ook minder leuke dingen. Eigenlijk vind ik op vakantie gaan soms ook wel een boel getrubbel, en ben ik daarin ook nog eens Miss Perfectionist en begin ik vaak al een paar dagen van te voren met de voorbereidingen, zodat ik in alle rust en met een schoon en opgeruimd huis ( voor mijn doen ha ha) kan vertrekken. Het Miss Perfectionist zijn heeft me al vaak geholpen omdat ik goed voorbereid was, maar eerlijk is eerlijk het kost me soms ook bakken energie….. Heb daarin ook nog wel het een en ander te leren. Maar ondanks dat ik Miss Perfectionist ben, houd ik ook echt van avontuur en spontaniteit! En leveren de dingen die we mee maken tijdens de vakanties ook bijzondere ervaringen op.

Zo gingen we eens met onze vrienden Hans Ilse en Dana waar we al vele jaren mee op vakantie gaan, een weekje varen in Zeeland, Met de auto’s vol geladen gingen we op pad richting Zeeland. Omdat je een boot dus wel op tijd moet reserveren wisten we al meer dan een half jaar van te voren dat we gingen varen. Aangekomen begint eerst het gedeelte waar ik een gruwelijke hekel aan heb! Het uitladen van de auto en alles een plek geven op de boot, het gedeelte waar ik nog meer een hekel aan heb is het opmaken van de bedden, maar we kiezen altijd voor een boot met opgemaakte bedden, dus Miss Perfectionist word hier heel blij van. Dus als ik die heerlijke opgemaakte bedjes zie ben ik het gedoe van het uitpakken zo vergeten.

Het moment van uitvaren naderde en we zijn dan allemaal opgetogen, en hebben allemaal een beetje gezonde zenuwen omdat het toch altijd weer even spannend is met zo’n grote boot om te varen. Omdat de boot net uit de winterstalling kwam werd alles eerst getest en dachten we dat ons avontuur kon beginnen. Totdat we ontdekte dat er geen water uit de kraan kwam. Onze vriend Maarten van de Yachthaven er weer bij geroepen, maar er kwam nog steeds geen water uit de kraan. Om een heel lang verhaal kort te maken, Kwam er een monteur en was er het vermoeden dat de waterpomp kapot was…

Een monteur die de pomp kon vervangen was er niet dus zat er niks anders op dan nog een nachtje in deze Yacht haven te blijven. Maar niet getreurd de koelkast lag vol lekkers en een koud bubbeltje en biertje was aanwezig dus we vermaakte ons wel.

De volgende ochtend kwam Maarten met de mededeling dat we naar Middelburg mochten varen en dat er daar een Monteur met een boot op ons lag te wachten die onze boot zou gaan repareren. Gevulde koeken en Flessen water mee en we mochten uitvaren.

In Middelburg aangekomen mochten we door een draaibrug die nog handmatig opengedraaid werd, en lag daar een mega groot yacht, met daarop onze monteur die ons samen met zijn vrouw op het dek op stond te wachten, en riep dat we onze boot tegen zijn yacht aan mochten leggen. Meteen na het kennismaken voelde we al een goede klik met de monteur en zijn vrouw, en binnen 15 minuten was de waterpomp weer gemaakt.

Super blij vroegen we of ze zin hadden in een koud biertje en raakte we met ze aan de praat. Wat een geweldig stel en wat een boel levenservaring, de monteur en zijn vrouw hadden geweldige verhalen en we hingen aan hun lippen. Binnen no time waren we alles vergeten en hadden we allemaal glimoogjes en genoten we van hun verhalen en hun gezelschap. De monteur en zijn vrouw hadden een grote reis met hun zeilboot gemaakt en hadden avonturen meegemaakt waar wij ons bijna niks bij voor kunnen stellen. Zo hadden ze 10 dagen met hun zeilboot op een storm op zee gezeten, waar ze om de beurten op de grond van het schip gingen liggen, en probeerde te rusten terwijl de ander de zeilboot onder controle probeerde te houden, omdat het zo hard stormde dat een andere plek niet mogelijk was. Geweldige middag hebben we daar gehad herinneringen om nooit meer te vergeten.

Maar nu verder met ons avontuur met de camper, want ik dwaal af…. En in mijn hoofd komen alle mooie avonturen die we met hun meegemaakt hebben weer naar boven.

In juni hadden we nog geen concrete vakantie plannen. Maar liepen we per toeval tegen een camper aan die nog voor verhuur vrij was, omdat de verhuurder deze pas net aangeschaft had

We hadden er alle 3 harstikke veel zin in en keken allemaal uit naar het moment dat we zouden vertrekken… donderdag 4 augustus was het zover , camper opgehaald en even allebei een kort proefritje gereden, waar we al gauw ontdekte dat het toch wel even wennen was om in een camper te rijden 😊

Ik Miss Perfectionist had thuis alles al klaar gezet, zodat we de camper alleen maar in hoefde te laden en we daarna meteen zouden kunnen vertrekken. Dat viel dus best even tegen en bleek meer werk als verwacht (leermoment nr. 1 volgende keer nemen we niet meer zoveel mee) Zo zie je maar weer je kunt beter niks plannen want je weet niet hoe het allemaal gaat lopen. Wat later als gepland gingen we om 15:30 op pad…(Leermoment nummer 2 volgende keer ene dag camper inpakken andere dag pas vertrekken.) Leermoment nummer 3 hadden we al 5 min na vertrek ha ha ha In Aarle-Rixtel iets te hard de drempel over en teveel dingen hadden ruimte om te bewegen in de kast, dus toch maar even stoppen en de camper reorganiseren! Het eerste stuk van de rit heb ik gereden, even in Nederland waar de weg en de regels bekend zijn, gewend raken aan het rijden in een camper. Echt wel even wennen, gefocust op de weg en op de camper zit ik toch nog wel wat krampachtig achter het stuur, maar even rustig aandoen ik en de camper moeten eerst samen een en vrienden worden….
Het gaat steeds beter en mijn zelfvertrouwen begint te groeien! Er verschijnt een glimlach op mijn gezicht en ik voel me een hele stoere tante! Een beetje overmoedig word ik toch meteen teruggefloten door mijn Camper vriend die vind dat ik te hard van stapel loop… Op de snelweg, ik denk dat ik in een soort van rijspoor beland, maar mijn vriend de camper begint heftig te slingeren , volledig op adrenaline functioneer ik, en krijg de camper weer onder controle door rustig te blijven niet te hard te gaan remmen en rustig mijn camper vriend weer tot bedaren te brengen. Ik ben geslaagd want vriend camper is gestopt met slingeren… Nu komt alles in mij weer op gang en mijn hart klopt als een razende mijn benen trillen, mijn handen doen pijn van het krampachtig het stuur vast houden.. ik moet echt weer even tot mezelf komen, en praat mezelf hardop moed in terwijl ik doorrijd. Tas door blijven ademen, adem in 1,2,3,4 adem uit 1,2,3,4 en zo ga ik net zolang door tot ik weer wat geland ben. Toch bijzonder hoe een mens werkt…..

In Duitsland wisselen we, en terwijl ik op de passagiers stoel zit merk ik hoe ontzettend moe ik ben en hoeveel energie deze dag me gekost heeft. We besluiten dan ook door te rijden tot uiterlijk 22:00 en een plek voor de nacht te zoeken. We hebben geluk want bij de eerste camping met camperplekken voor een nacht is er genoeg plek, en voor nog geen 10 euro kunnen we hier overnachten. En zitten we een half uurtje later met een bord spaghetti en een wijntje en een biertje aan tafel. Toch wel erg moe zijn we allemaal een beetje prikkelbaar, we hebben iets teveel hooi op ons vork genomen de eerste dag en besluiten op tijd te gaan slapen zodat we de volgende dag uitgerust weer op pad te kunnen gaan.

De volgende dag vervolgen we rond 9 weer onze weg. Inmiddels zijn we erachter gekomen dat het rijden met een camper heel anders en ook vermoeiender is, vooral natuurlijk ook omdat het voor ons de eerste keer is. We stoppen op tijd om even te pauzeren te eten en de benen te strekken. In mijn hoofd had ik ideaal beelden van mooie plekjes waar we dan even lekker even zouden kunnen gaan zitten en genieten van het moment. Dus op gegeven moment maar een willekeurige afslag gepakt en de eerst mogelijke weg het bos in op zoek naar een mooie pauze plek, helemaal blij ben ik als ik de camper parkeer aan de rand van het bos met uitzicht over graanvelden! Met een blij gevoel van YES dit is wat ik bedoel moment sta ik in mijn vriend de camper de lunch klaar te maken. De stoelen buiten en genieten van het moment… Het moment duurde zeggen en schrijven nog geen 5 minuten want bleek dat we een plek hadden uitgezocht waar een heleboel wespen wel zin hadden in onze lunch!!! Hi hi

We vervolgde onze weg weer en gingen weer op pad, Sterre voor bij Papa, en mama even een dutje proberen te doen op bed, mijn Camper vriend is een veelzijdige vriend!! We besluiten die dag flink wat km te maken en zover mogelijk door te rijden, zodat we zaterdag nog maar een paar honderd km naar Slovenië hoefde te rijden. Tot ongeveer Salzburg zijn we doorgereden, 3 camperstops voor 1 overnachting bezocht maar nergens plek. We besluiten door te rijden tot de eerste de beste grote veilige Tankstation met allerlei voorzieningen, waar we de nacht door kunnen brengen. Niet normaal zoveel campers / caravans en vrachtwagens die hier hun plek gevonden hebben voor de nacht. Het is koud en het regent, dus in onze camper vriend drinken we nog wat en pakken nog wat lekkers en duiken vervolgens in ons bedje. Ik voel me veilig hier op deze plek en slaap als een roosje!! Om half 6 gaat de wekker poetsen we onze tanden en maken ons klaar om onze weg te vervolgen.

En dan vervolgens op de A10 voor de tunnel in Oostenrijk gaat het mis, mijn camper vriend besluit het bijltje erbij neer te gooien. We rijden op de invoegstrook en voegen in op de snelweg, meteen een raar geluid en de motor stopt van onze camper vriend….. Gert-jan reageert alert en zet de alarmlampen aan en laat de camper uitrollen richting dezelfde invoegstrook als waar we zojuist vandaan komen … We proberen de rust te bewaren en proberen camper vriend weer te starten, helaas zitten we niet op een lijn en besluiten we gezien de gevaarlijke situatie onze camper vriend te verlaten en een veilige plek op te zoeken achter de vangrail……. Daar staan we dan!!!

Bestemming onbekend… Deel 2

 

Even zijn we onrustig en kibbelen en discussiëren we over wat we moeten doen en moeten we weer even indalen. Ons brein draait op volle toeren en het is van belang dat we rustig worden en blijven…. Ik adem in, en stamp even een paar keer met mijn voeten op de grond om te aarde en mezelf weer een beetje onder controle te krijgen zodat ik weer ga vertrouwen en handelen op mijn intuïtie. Ik kijk naar Sterre ze ziet wit, ik vraag of alles goed met haar gaat. Mijn moeder instinct wil haar beschermen, en ik hou haar even vast en beloof haar dat er hulp komt die de camper maakt of dat iemand ons naar een veiligere plek brengt.

We hebben alle drie een veiligheidshesje aan. De gevaren driehoek zorgt ervoor dat het naderende verkeer ziet dat ze op moeten letten. Ik ben weer rustig, en ik voel dat we veilig zijn achter de vangrail. Ik klim over de vangrail en pak een vuilniszak een schrijfblok een pen , en wat water uit de camper. We bellen de verhuurder en overleggen even wat we het beste kunnen doen.

We gaan zitten en niet veel later zakt de moed me weer even in de schoenen, even kruip ik in de slachtoffer rol en voel ik tranen en boosheid op komen….Waarom overkomt ons dit nu weer?? Waarom kan nou nooit eens iets soepeltjes verlopen?
Waarom altijd komen er dingen op ons pad die even de weg blokkeren? Ik spreek mezelf streng toe, sluit mijn ogen en focus me op mijn ademhaling… In gedachten vraag ik om hulp, ik voel me alweer rustiger worden. En je zal het niet geloven maar waar, binnen 10 min zien we zwaailichten onze kant op komen, Gert-jan zucht zichtbaar opgelucht dat er iemand komt om ons te helpen.

Het blijkt een soort van Rijkswaterstaat te zijn die ervoor komt zorgen dat we op een wat veiligere plek komen te staan, voor ons en voor het verkeer op de weg. We zagen al een poosje dat het verkeer langzamer is gaan rijden, en het blijkt nu dat, dat dus op een digitaal bord op de weg de snelheid van het verkeer is aangepast !! Dat zijn dan wel weer de mooie ontwikkelingen van de technieken van de huidige tijd. De medewerkers van de Rijkswaterstaat zijn ontzettend aardig en behulpzaam, we liften meteen mee op hun positieve energie en uitstraling.

Ze slepen ons iets verder naar een veiligere plek langs de snelweg zodat de invoegstrook weer vrij is voor het verkeer.
Er is ook iemand van de wegenwacht onderweg en die arriveert niet veel later, we ontspannen zichtbaar en beginnen weer hoop te krijgen dat onze Camper vriend gauw weer gemaakt is. En we onze weg weer kunnen vervolgen. Ook de man van de wegenwacht is een hele behulpzame vriendelijke man, we leggen uit wat er is gebeurd, dat we een raar geluid hoorde en dat vriend camper er direct mee stopte. De man knikt hij lijkt direct te vermoeden wat er aan de hand is. Hij maakt de motorkap open haalt iets los, spuit er iets in en Gert-jan mag de camper proberen te starten, na een paar pogingen slaat de motor aan en maakt mijn hart een blij sprongetje….

Helaas is het van korte duur en ik zie aan het gezicht van de man dat het alleen maar een bevestiging van zijn vermoeden is. Hij legt uit dat hij vermoed dat het iets met de dieselpomp of iets met de filter van de dieselpomp, er blijkt geen diesel toevoer meer te zijn. We moeten alle 3 in de camper gaan zitten en de man van de wegewacht sleept ons naar het dicht bij zijn de benzine station. En probeert daar vriend camper te repareren. Hij vermoed dat het de dieselpomp is, en wil deze graag vervangen en is al voor ons rond aan het bellen of hij ergens een dieselpomp voor ons kan regelen. Een lang verhaal en ook een stukje bureaucratie maar hij mag de camper niet maken ook al zouden we zelf de kosten meteen betalen. De man van de wegenwacht belt een sleepwagen voor ons, en na een tijdje komt de sleepwagen aangereden. Alweer een hele vriendelijke aardige man groet ons ontspannen en gaat meteen aan het werk. De camper word op de sleepwagen gezet en wij nemen plaats langs hem in de wagen.

Ongelofelijk wat een avontuur!!!

We weten bij god niet waar we naartoe gaan. En ondanks dat hij een volledige vreemde voor ons is, voelt het goed en vertrouwen we volledig op deze vriendelijke man. Zo zie je maar weer wat een positieve uitstraling allemaal doet, en dat je dan in die energie mee gaat. Hij verteld ons dat hij ons en de camper, naar een camper camping gaat brengen in Salzburg. En dat hij ons maandag ochtend om 7 uur weer op komt halen en ons dan naar een grote fiat garage zal brengen in Salzburg.

We worden met de camper afgezet bij een hele leuke camper camping in Salzburg de eigenaar van de camping overziet de situatie en straalt rust en vertrouwen uit, hij glimlacht vriendelijk naar ons en wijst onze vriend Bas van de sleepwagen de weg naar een mooi plekje op de camping. Bizar en lachwekkend tegelijk ik krijg er bijna de slappe lach van.. Het voelt als gebracht worden door een soort van camper taxi!!!

Hij geeft ons wat tips, wat we de komende dagen kunnen gaan doen. Er blijkt een leuk Italiaans festival te zijn in het dorpje vlakbij dus dat word genieten! We instaleren ons en besluiten om er de komende dagen maar gewoon van te genieten, we liggen op een prachtige plek met uitzicht op de bergen, het is een rustige fijne gemoedelijke camping.
Rond 19:00 gaan we met de taxi naar het Italiaans festival. Super leuk!! Muziek, wijn en lekker eten!! Bizar hoe het kan gaan, zo ben je onderweg naar Slovenië en zo sta je dan weer op een Italiaans festival in Salzburg

 

De volgende dag maken we een mooie wandeling en genieten we van de rust bij de camper. Maandag ochtend om 7 uur komt onze camper taxi ons weer ophalen, Het is een man die weet van aanpakken, niet lullen maar poetsen dus binnen 15 min staat de camper weer op de sleepwagen en gaan we op weg.

Weer weten we niet waar we precies naartoe gaan, maar het zal vast wel in orde komen. Het is nog spannend want we moeten onder een brug door, en zo op de sleepwagen en nog een dakkoffer op de camper lijken we te hoog als we onder de brug door moeten. Onze sleepwagen vriend zet de alarm lichten aan en is zichtbaar gespannen….. Hij stapt uit de auto en klimt achter op de sleepwagen om te polsen hoeveel ruimte er nog is… Hij stapt weer in en zegt dat hij twijfelt of we het gaan redden en zegt ons maar de oren dicht te houden. Ik probeer een grapje te maken, dat is pech koffer weg..
Gespannen heel langzaam rijden we verder…. We horen een naar geluid en ik denk shit daar gaat de dakkoffer… Hij schaarst net onder het eerste gedeelte van de brug maar gelukkig gaat het verder goed. We zijn onder de brug door en Bas haalt opgelucht adem, en maakt een zweet weghaal van zijn voorhoofd gebaar.

 

We komen aan bij de Fiat garage in Salzburg, een groot terrein met allemaal verschillende auto dealers en garages bij elkaar. We melden ons met onze sleepwagen vriend aan. Er word ons verteld dat ze ook met personeel tekort zitten maar dat er rond 12:00 een monteur komt die onze camper zal gaan repareren. Het is nog vroeg dus we gaan terug naar de camper pakken de stoelen uit de camper en instaleren ons op Casa Di Garage. Sterre kijkt een film op haar telefoon en ik besluit mijn tijd te vullen met het schrijven van dit blog op mijn laptop. Gert-jan zoekt het een en ander uit en heeft regelmatig contact met Toine waar we de camper gehuurd hebben. En vult zijn tijd ook met het kijken naar het komen en gaan van dure auto’s. We zitten duidelijk bij de wat duurdere segment auto dealers…

 

Rond 11 komen er 4 mannen en word onze camper de garage ingeduwd YESSS !!! een uur eerder als verwacht dus ik begin alweer wat hoop te krijgen dat we ergens tussen 16:00 en 17:00 weer onze weg kunnen vervolgen. De monteur zegt dat hij de expert is en dat hij onze camper wel kan repareren dus onze hoop word steeds groter.

We blijven maar een beetje op gepaste afstand om ze maar niet teveel op de vingers te kijken, maar vanaf een afstandje zien we dat het dashboard eraf word geschroefd en vragen ons eigenlijk meteen af waarom ze dat doen als we ze net verteld hebben dat de dieselpomp kapot is….

Nog geen half uur later is de bedrijvigheid bij onze camper vriend weer verdwenen.
Eigenlijk kijkt er ook verder niemand naar ons om of word er met ons gecommuniceerd ! Niet of we een kopje koffie willen of iets anders willen?? Zo aardig en vriendelijk en behulpzaam als in het begin iedereen was zo afstandelijk zijn ze hier bij de garage. Rond 14:00 ziet Gert-jan de monteur en vraagt waarom er niets gebeurd. De monteur geeft aan dat hij opdracht heeft gekregen van zijn baas dat hij eerst een andere auto moet repareren voor hij aan onze camper vriend begint. We proberen maar niet te ongeduldig te zijn en wachten en toch maar weer af…

 

Rond 16:00 gaat Gert-jan weer naar de monteur en deze meld ons dat we maar even naar de baas moeten gaan want hij heeft te horen gekregen dat hij onze camper niet mag maken omdat deze van een verhuurder is en niet van ons zelf…. Nu beginnen we toch echt ons geduld en de moed te verliezen en worden we ongeduldig en lichtelijk chagrijnig. Gert-jan is opgefokt en loopt naar het kantoor, ik blijf bij Sterre die het ook allemaal niet meer ziet zitten en het enige wat ze nog wil is naar huis. Zelfs als de camper gemaakt kan worden ziet ze het eigenlijk niet meer zitten, en ik zelf? eigenlijk wil ik ook nog maar een ding, naar huis en het liefst zo snel mogelijk. Het hele dag zitten wachten op niks, en dat terwijl ze dus blijkbaar al lang wisten dat ze ons niet verder zouden gaan helpen, de onvriendelijke en ongastvrije houding van de mensen van de garage en het kantoor zorgt ervoor dat ik nog net niet verander in de Hulk!!

In mijn gebeurd er een heleboel, en ik word plotseling heel erg rustig, mijn lijf en geest maken zich klaar om te gaan handelen! Ik sta op en loop ook naar het kantoor, aan het bureau zit Gert-jan met tegenover zich waarschijnlijk de baas van de garage en de man die ons die ochtend te woord heeft gestaan. Ik vraag wat er gaat gebeuren en Gert-jan herhaalt wat de baas en de jongen zojuist tegen hem gezegd hebben. Dat ze onze camper niet gaan maken….
Zonder over woorden na te hoeven denken spreek ik vloeiend engels! heb tranen in mijn ogen staan van machteloosheid frustratie en boosheid. “What the fuck!!” You are now going to try to fix our camper! Ze hebben ons gewoon de hele dag aan het lijntje gehouden, het enige wat ze gedaan hebben is het dashboard er afgehaald. We zitten al sinds half 8 die ochtend te wachten terwijl ze blijkbaar al lang wisten dat ze er niks aan zouden gaan doen??

De baas met zijn witte blouse en zijn crème kleurige pantalon broek zegt dat we een momentje moeten wachten, en vraagt zijn collega of die even mee wil lopen, we zien ze samen praten in een kantoor. Even later wenkt de man ons dat we met hem mee moeten komen. Hij loopt naar de garage roept 3 monteurs en de camper gaat omhoog……. Blijkbaar kan de baas met zijn witte blouse en zijn crème kleurige pantalon broek niet tegen van boosheid bijna huilende vrouwen, want hij stroopt zijn mouwen op en gaat persoonlijk met de mannen aan de slag!

 

Ze doen verschillende pogingen en bellen nog met garages in de buurt, de dieselpomp is dus idd waarschijnlijk kapot en het lukt ze niet dit te repareren. Nu weten we tenminste waar we aan toe zijn en kunnen we over plan B na gaan denken. We bellen Toine de verhuurder van de camper en overleggen wat we nu gaan doen…
Toine woonde langs ons vroeger toen we nog kinderen waren, ik heb hem tot een poos geleden al jaren niet meer gezien, hij vertelt dat zijn vader mijn vroegere buurman rond 19:00 aanrijd met een autoambulance met daarop voor ons een huurauto om terug naar Nederland te rijden, Antoon zal dan de camper mee op de autoambulance mee terug naar Nederland nemen.

Als we alles via de verzekering laten lopen, zitten we waarschijnlijk nog wel een paar dagen vast in Salzburg en is de camper waarschijnlijk pas over een week of 3 terug in Nederland met onze fietsen en onze spullen. Alleen al over de bureaucratie en over het uurtje factuurtje mentaliteit kan ik al een heel blog vullen van ons avontuur. Snap die garages ergens ook wel, die moeten waarschijnlijk vaak lang wachten voordat ze hun geld krijgen van de verzekeringsmaatschappijen, echter heb ik over hoe we vandaag behandeld zijn ook een naar gevoel, het zal me niet verbazen als ze dadelijk wel de hele dag in rekening brengen…. Waarom moet het allemaal zo moeilijk??? Je bent ergens verzekerd je gaat op reis, zet dan bij wijze van spreken een bepaald budget in een soort van eerste hulp bij pech depot! Dat de huurder dan direct zelf de rekening kan betalen en bij iedere garage of bij de wegenwacht ( die onze camper wel wilde repareren) terecht kan. Uiteraard met bewijs dat er ook echt iets mis is met de camper of auto zodat er niet gefraudeerd kan worden.

 

Maar goed weer verder met ons avontuur…. Het toeval wil dat de zoon van Toine ongeveer 1,5 uur van ons vandaan ook op vakantie is, en naar ons onderweg is om te kijken of hij nog iets voor ons kan betekenen. Lang leven internet en je mobiele telefoon dan weer op zulke momenten, want binnen no time hebben we een hotel gevonden midden in het centrum van Salzburg voor niet al teveel geld. Na een tijdje arriveert de zoon van Toine en zijn Opa, we zijn blij ze te zien en hoewel ik zijn zoon nog nooit gezien heb voelen we ons direct vertrouwd met hem. Hij kijkt ook nog even naar de camper, maar kan helaas op dit moment ook niks voor ons betekenen. Ze brengen ons naar ons hotel in Salzburg.
Onderweg in de auto overleggen we wat we morgen zullen doen, we kunnen een andere camper krijgen maar dan moeten we eerst terug naar Nederland rijden, die vrijdag komt er een camper terug en deze kunnen wij dan eventueel krijgen. Sterre geeft meteen aan dat ze dan niet meer met ons mee wil en thuis bij haar vriendje zal blijven, wat ik uiteraard ook snap. Zonder Sterre is geen optie dus plan b vervalt.

 

In mijn hoofd begint er een plannetje te borrelen, als we nu eens met de huurauto doorrijden naar Kroatie en proberen ergens nog een hotel, stacaravan of wat dan ook te huren?? Ik deel het plan wat ik in mijn hoofd heb met Gert-jan en Sterre, en ik bel Toine of we met de huurauto eventueel door mogen rijden naar Kroatië, Toine zegt in de eerst instantie dat het echt een kleine auto is, en dat het eigenlijk geen doen is om daar mee door te rijden en de lange rit op de terug weg te doen. Een grotere auto is er op dit korte termijn vanavond niet meer beschikbaar dus de enige optie is doorrijden met de Citroen C1.

Gert-jan ziet het in de eerste instantie niet zitten, maar ik zie voor dit moment het probleem niet, we nemen zo min mogelijk mee, en of we nu ruim 500 km doorrijden naar begin Kroatie of terug naar Nederland, we zijn sneller in Kroatië en kunnen zo proberen toch nog even van onze vakantie te genieten. De terugreis dat zien we dan wel weer, we wisselen gewoon zo vaak mogelijk met zijn 3 van plek dus naar mijn inziens moet het dan allemaal wel goed komen.
Zo gezegd zo gedaan, en in het korte ritje naar het hotel hebben we plan C bedacht en besloten dat we morgen ochtend zo gauw Antoon er is met de huurauto we doorrijden naar Kroatië.

We zijn moe, verlangen naar een douche, en hebben honger. We komen aan bij het hotel, het is een prachtig oud hotel van binnen met karakteristieke details. De jongeman achter de receptie lacht ons vriendelijk toe. Sommige mensen die we ontmoeten tijdens ons avontuur lijken direct aan te voelen dat we wel wat vriendelijkheid en aandacht kunnen gebruiken om onze batterijen weer wat op te laden. We zijn onder de indruk de kamers zijn prachtig! We douchen even snel, trekken de schone kleren aan die we snel in een rugzak gestopt hebben met onze tandenborstels. Bizar wat we allemaal meemaken, ik voel me inmiddels een echte wereldreiziger ha ha ha …

 

Zo zit je nog op de camper camping, om vervolgens de dag door te brengen op Casa Le Garage, en zo zit je midden in Salzburg bij een Italiaans restaurant met een glaasje prosecco met je telefoon een hotel of stacaravan te zoeken in Kroatië. Wat me ook echt geraakt heeft is hoe iedereen met je meeleeft, diverse vrienden zijn vanuit Nederland mee aan het zoeken om voor ons een plekje te zoeken zodat we er nog een fijne vakantie van kunnen maken. We hebben een aantal hotels en campings genoteerd en we besluiten om de volgende dag onderweg in de auto te bellen naar wat hotels of campings om te kijken of er nog een plekje voor ons 3tjes is.

Na het eten gaan we terug naar het hotel we zijn doodmoe en verlangen naar ons bed voor die nacht. De volgende ochtend komt de taxi ons om 07:00 ophalen om ons weer naar de garage te brengen waar dan waarschijnlijk inmiddels mijn oude buurman Antoon is gearriveerd.

 

We slapen als roosjes, de taxi komt ons ophalen en brengt ons weer naar de garage , ik zie Antoon al staan met de autoambulance en ik krijg kippenvel, zo bijzonder na al die jaren!! Ik zeg; niet te geloven Antoon na al die jaren dat jij ons nu hier in Oostenrijk moet komen redden 😊 Geweldig dit soort dingen vind ik dan echt weer zo fantastisch… Hoe naar de situatie ook is geweest, dit kun je toch werkelijk niet verzinnen! Antoon geen steek veranderd nauwelijks ouder geworden, een paar jaartjes jonger als ons pap en hij klimt nog op de auto ambulance en de camper of hij een jong hertje is! Het voelt vertrouwd en veilig en ik ben blij hem te zien. De positieve energie die dit moment weer oplevert geeft onze batterijen weer een energie boost!!

 

We gaan direct aan het werk, het eten wat in de koelkast zit moeten we helaas weggooien, anders loopt het waarschijnlijk bij aankomst in Nederland zelf de camper uit. Terwijl Anton de dakkoffer van de camper af probeert te halen, omdat hij anders te hoog is, halen wij het hoognodige uit de camper en leggen dat in de kofferbak van onze Citroen C1. Het is ontzettend lachwekkend, uiteraard hebben we verder geen tassen of koffers bij, dus stapeltjes handdoeken en kleding leggen we zo direct in de kofferbak . Na een klein uurtje, is de dakkoffer van de camper af en zijn we klaar voor vertrek.

Antoon richting Nederland na rust, en wij direct door naar Kroatië.
Onderweg proberen we wat hotels of campings te zoeken, en onderweg worden we zelfs gebeld van bekende van ons uit Lieshout die ook in Kroatië op vakantie zijn, en inmiddels vanuit Nederland door vrienden van ons gebeld zijn om te kijken of er op de camping waar hun zitten nog een plekje voor ons vrij is. Het raakt me echt en ik word emotioneel, Sterre moet er een beetje om lachen, want Gert-jan krijgt ook tranen in zijn ogen, en we moeten lachen en bijna huilen tegelijkertijd! Dit vind ik dan toch echt de mooie dingen in het leven, mooi hoe de verbinding tussen mensen kan zijn ik word hier echt blij van!

Onze vakantie is een echte roller Coaster, we zitten in een emotionele achtbaan waar we het ene moment verdrietig of boos zijn, en het volgende moment weer blij en gelukkig van de dingen die op ons pad komen. Ongelofelijk trots ben ik ook op onze Sterre 16 jaar, en die er dan toch ook weer weet te schakelen en er ook het beste van probeert te maken. En echt pfff……. Bij ons alle drie ging dat echt niet altijd zonder slag of stoot en zijn er ook echt wel de nodige ruzietjes en kibbelpartijen geweest…

De rit naar Kroatië verloopt soepel, nergens geen file dus rond 15:00 arriveren we bij de eerste camping. We komen met de auto aanrijden en het is net een plaatje uit een vakantie tijdschrift.. Een groot zwembad met daarachter de zee. Sterre is direct dol enthousiast, en hoopt dat er hier een plekje voor ons is.

Persoonlijk houd ik helemaal niet van die enorme grote commerciële campings maar voor dit moment zijn we met alles blij, en word ik nog vrolijker dat Sterre zo blij en uitgelaten is en niet kan wachten voor ze een frisse duik in het zwembad kan nemen.

 

We lijken geluk te hebben, we moeten nog een half uurtje wachten maar als het goed is komt er dan een stacaravan vrij waar voor een weekje terecht kunnen. Belachelijk wat zo’n weekje kost maar dat zet ik vlug opzij, het is zoals het is, dus als we bingo hebben dan gaan we er ook maar gewoon van genieten. Gelukkig zet de positieve flow voort en krijgen we de sleutel van de stacaravan met airco.

Het is een super nette stacaravan met goede matrassen en een leuke veranda. We halen de spullen uit de auto richten de stacaravan, frissen ons op en een klein uurtje later zitten we op de camping aan zee in een leuke strandtent aan een cocktail en een lekker biertje!

De eerste 2 dagen hebben we echt nodig om weer te landen en te acclimatiseren. We zijn alle drie moe en moeten echt even bijkomen van alles wat er gebeurd is. Het verwerken begint en ieder doet dat op zijn/ haar eigen manier en tempo. En ook dat is leren meebewegen, botsen, en elkaar de ruimte gunnen je gevoel te kunnen uiten ook al is dat soms even lastig.

 

Wat ook echt even schakelen is. Je hebt een bepaald plan in je hoofd wat je allemaal wil zien en doen, dat is nu anders dus mag je een nieuw plan gaan maken. Veel leermomenten hebben we gehad tijdens ons vakantie avontuur dit jaar, als je soepel met wijzigingen om kunt gaan dan heb je een prima leven!! Let it go, and go with the flow…. Dit blog is langer geworden als ik bedoel had, en ik kan zo nog wel uren doorschrijven… Voor mij is het schrijven ook een uitlaatklep het verwerken van. Terug lezen en weer nieuwe inzichten krijgen in jezelf. We hebben er ondanks alles het beste van weten te maken, en hebben in die week veel gezien en mooie plekjes gevonden. Zo soepel als de heenreis met onze citroen C1 verliep, zoveel files, wegwerkzaamheden en vertragingen hadden we op de terugweg… We zijn om 06:00 in de ochtend aangereden en om 01:30 in de nacht waren we eindelijk veilig en wel thuis. Nu inmiddels weer een week later zijn we nog een heerlijk weekeindje naar Terschelling geweest met onze vrienden Hans en Ilse, en de kinderen voor de eerste keer alleen thuis en wij even de boel de boel, en onze kids en ons zelf het vertrouwen geven dat ze dit wel kunnen en wij hun weer een beetje meer los durven te laten….

 

Nog een paar daagjes thuis en de 3 weken vakantie zijn weer voorbij. Eerlijk gezegd ben ik best moe, en heb ik deze daagjes thuis echt nog even nodig om bij te komen… Zit ik hier lekker met een glaasje wijn ,mijn blog af te schrijven en ergens ook wel weer zin heb om het gewone leven weer op te pikken. Veel zin heb om weer aan de slag te gaan in mijn praktijk. Enorm veel inspiratie op heb gedaan voor mijn workshops!! En heb ik met ons avontuur weer mooie verhalen voor later als ik groot ben 😊

25-9-2022

In mijn hart woont een meisje van 18…..

Terwijl ik de afgelopen weken aan het nadenken was hoe ik mijn blog over Senna* zou gaan schrijven, lees ik op social media dat de aftrap van het nieuwe seizoen van Goede tijden slechte tijden een hoop kijkers heeft geraakt. Tijdens de eerste aflevering van het nieuwe seizoen word duidelijk dat baby Jasmijn door zuurstof gebrek om het leven is gekomen…

Ik vind het dan toch weer bijzonder dat net nu  ( 25 september) het 18 jaar geleden is dat we na een zwangerschap van 42 weken ons meisje Senna verloren hebben, dit op tv komt.

Ten eerste vind ik het mooi dat hier aandacht aan besteed word met een soap serie, en hoewel ik bijna nooit meer naar Goede tijden slechte tijden kijk , ben ik deze afleveringen uiteraard gaan volgen. Overigens vind ik dat Rik en Shanti (zoals ze in de serie heten) de scene fantastisch en respectvol spelen. Uiteraard heb ik de afleveringen ( net als alle overige kijkers waarschijnlijk) niet kunnen kijken zonder dat de  tranen over mijn wangen stroomden. De afleveringen over het overlijden van Jasmijn hebben mij geraakt , even was het verdriet en het gemis weer scherp….. Tegelijktijdig is het ook weer even fijn om deze emoties er te laten zijn, er word weer een stukje in mijn hart geheeld. Je voelt dat er met zorg na is gedacht over de uitzendingen, zoveel momenten uit de serie zijn voor mij zo herkenbaar….

25 September 2004 na een zwangerschap van 42 weken is ons prachtige meisje Senna in mijn buik overleden. Senna mijn prachtige mooie meisje zo mooi en zo volmaakt, die ervoor zorgde dat ik voor de eerste keer moeder werd, mijn leven voorgoed veranderd heeft.

18 jaar het is alweer zo lang geleden, en toch lijkt het soms ook weer zo kort geleden. De tijd gaat ook zo ongelofelijk snel. Ik ben trots op mezelf, het is echt heus niet altijd makkelijk geweest, en de weg die voor me (ons) lag na het overlijden van Senna was zwaar. Intens verdriet en het niet weten hoe ik de draad van het leven ooit weer op zou moeten pakken.

De verschillende fases van rouw en verwerking waar je doorheen gaat, en die voor iedereen anders is. Het leren respecteren van de manier van verwerken van de naasten om je heen wat echt ook heel lastig is.

Ja ze heeft mij echt veranderd, ik beleef veel dingen veel bewuster/intenser, geniet meer van de kleine dingen om me heen die ik eerst waarschijnlijk nog niet eens zag of voelde…. En ook dat is een proces, hoog pieken en diepe dalen als het weer even wat minder ging.

Ik vond het soms echt moeilijk om met de stroming mee te gaan. Dankbaarheid voor de mensen om ons heen, die ons geholpen hebben tijdens het overlijden van Senna, en ons gesteund hebben in al die jaren. Dankbaarheid dat haar naam nog regelmatig genoemd word en ze ons laten voelen dat ze nog niet vergeten is.

18 jaar geleden dacht ik dat het leven nooit meer leuk zou zijn, dat ik nooit meer zou lachen, dat ik nooit meer gelukkig zou kunnen zijn. Eerlijk gezegd zijn er ook echt wel momenten geweest dat ik naar bed ging en ik dacht als ik morgen niet meer wakker word dan vind ik dat prima… Best confronterend nu, en natuurlijk wilde ik dat diep van binnen waarschijnlijk ook echt niet. Het naar bed gaan, in slaap vallen en in de ochtend weer wakker worden, en iedere dag geconfronteerd worden met de harde waarheid was zwaar en vermoeiend. Slapen was het fijnst het alles omvattend niets

Maar echt het leven gaat door, en ja het lukte me de draad weer op te pakken, ik leerde weer te lachen en te genieten zonder schuldgevoel. Raar eigenlijk dat schuldgevoel, dat je dat zo voelt…. Want stel dat Senna of je overleden naasten met ons mee zou kunnen kijken, alsof ze dan zouden willen dat we nooit meer gelukkig zouden zijn???? Dat ik nooit meer de slappe lach zou krijgen…. Eerlijk gezegd geloof ik ook dat door Senna los te laten zij en ik daardoor ook weer verder kunnen, Loslaten is heel veel houden van.

Misschien vinden sommige het een beetje raar klinken, en ik weet ook niet hoe het zit. En of onze naasten dichter bij ons zijn als we zelf beseffen, maar ik heb het gevoel dat het wel zo is. Dat je voor altijd met elkaar verbonden bent, ook al lijkt het of ze heel ver van ons weg zijn. Voor mij voelt het goed en fijn, het voelt goed om soms met haar te praten, het voelt goed dat ik soms op de meest vreemde momenten signalen krijg.

In de eerste jaren na het overlijden van Senna was ze er voor mijn gevoel vaak, soms uit het niks gebeurde er dingen die bijzonder waren, nu zoveel jaar later komt het minder vaak voor en ik denk dat, dat goed is. En soms dan heb ik het gevoel dat ze weer even heel dichtbij is op momenten dat, dat nodig is, dat ze me verder helpt bij mijn reis….
En of dit nu wel of niet waarheid is?? Het boeit niet … het is mijn waarheid en ik voel me daar goed bij!

Eigenlijk had ik een blog geschreven met het hele verhaal, van het moment dat we hoorde dat ze niet meer leefde tot alles wat daarna kwam. Uiteindelijk heb ik voor nu toch besloten om het voor dit moment nog niet te plaatsen, misschien ooit en misschien ook niet, en ook dat is dan goed.

Na de bevalling en onderzoeken in het ziekenhuis bleek dat er geen vruchtwater meer was en dat de placenta op was, en dat dit de rede was van haar overlijden. In de week voordat ze overleed voelde ik minder leven en zijn we voor een CTG naar het ziekenhuis geweest, de CTG was goed, dus we mochten weer naar huis. Mijn gevoel was echter anders, en als ze een echo hadden gemaakt dan hadden ze waarschijnlijk gezien dat het niet goed was..  Echter dit hebben wij nooit iemand kwalijk genomen, we zijn ontzettend goed begeleid in het ziekenhuis tijdens de bevalling met Senna en zwangerschap/ geboorte met Sterre. Wat ik hiermee wil zeggen is niet dat ik enige nare gevoelens heb ten op zichtte van het ziekenhuis , maar wel dat je op je eigen gevoel/intuïtie moet vertrouwen, ik heb het mezelf in de begin periode wel kwalijk genomen, en het is soms ook lastig onderscheid te maken tussen angst en je intuïtie.

De laatste weken voor de bevalling was ik erg onrustig, en weet ik ieder detail nog van de dagen voor dat we te horen kregen dat Senna niet meer leefde. De film die ik gekeken heb op de dag dat we te horen kregen dat ze niet meer leefde . Ik keek naar de film Never Ending story om de tijd door te komen, een bijzonder mooie film en de soundtrack, het nummer van Limahl en de tekst van het lied is prachtig. “Make believe I’m everywhere, given in the light”.

Bijzonder hoe sommige dingen geen toeval lijken te zijn?? En dat je in sommige situaties, alles tot in de detail, en je, je zo bewust bent van jezelf?! en alles zo beleefd en onthoud?? Ik kan het niet zo goed uitleggen wat ik bedoel, maar ik denk dat degene die de bewustzijn van tijd en gevoel zo ervaren hebben wel weten wat ik bedoel.

Nadat we te horen hadden gekregen dat Senna niet meer leefde , kregen we te horen dat de bevalling van Senna ingeleid zou worden, en dat een natuurlijke bevalling voor een eventuele toekomstige zwangerschap en bevalling het beste is, en ook voor de verwerking is het, het beste om op een natuurlijke manier te bevallen. Zelf had ik niet anders gewild, ik wilde de bevalling ook persé zonder pijnstilling, uiteindelijk hebben de verloskundige en Gert-jan erop aangedrongen dat ik een ruggenprik nam omdat ik in een weeën storm was beland en ik nog maar 2 cm ontsluiting had. Op dat moment was ik het daar alles behalve mee eens, maar achteraf ben ik ze dankbaar dat ze voor mij de keuze gemaakt hebben. De bevalling was heftig, maar de geboorte van Senna was intens en prachtig tegelijk, de trots die ik/wij voelde op het moment dat ze geboren was.

De bevalling zelf heb ik op een hele aparte manier ervaren, net of ik het vanaf een andere plek ervaarde, ik was er wel, maar eigenlijk ook weer niet. Ik was volledig in mezelf gekeerd, sommige dingen van dat moment weet ik ook niet meer zo goed.

Bijzonder ook dat er tijdens de bevalling ook het eerste zaadje is gepland om mijn praktijk te starten. De bevalling kwam moeilijk opgang, na 2 dagen weeën opwekkers waren er nog geen signalen dat de bevalling zich spoedig aan zou kondigen. Op de 24e in de avond kwam er een verpleegkundige binnenlopen ze deed de deur dicht en vroeg hoe ik/ wij ons voelde. En ze vroeg we wel eens van Reiki gehoord had, ik zei dat ik er wel eens van gehoord had maar niet precies wist wat het was. Ze legde het uit , en vroeg of ik en Gert-jan open stonden voor een voetreflex behandeling en reiki. Het zou mogelijk kunnen helpen om de bevalling op gang te brengen. Ze begon met Gert-jan en die lag binnen 5 minuten al te snurken hi hi hi . Daarna was ik aan de beurt en het hielp me echt te ontspannen. Na de behandeling zie ze ; Ik denk dat ze morgen ochtend voor half 8 geboren word. Het is echt niet anders gegaan, om 13 minuten voor half 8 is Senna geboren!

Een paar maanden na het overlijden van Senna bleek ik zwanger te zijn van Sterre, natuurlijk waren we super blij, het heeft een paar jaar geduurd voor ik voor de eerste keer zwanger werd, en nu was ik vrij snel weer zwanger wat we niet verwacht hadden. Ik was super blij en heb ook echt van de zwangerschap genoten, maar het was ook heel spannend en beangstigend, angst is zo energie slopend, en als je het toelaat neemt het bezit van je ….

Toen ik bevallen was van Sterre was ik nog steeds bang om haar te verliezen, ik ontwikkelde ook controle drang/ tics. Tig keer naar boven lopen overdag als ze lag te slapen om te controleren of ze nog wel ademde, de wekker zetten midden in de nacht om te controleren. Een baby Phone op onze slaapkamer die ik zo dicht langs haar ledikant had gezet dat ik haar hoorde ademen. En als ik dat niet hoorde ging ik weer naar haar slaapkamer om het te controleren. Knettergek werd ik van mezelf , ik heb hulp gezocht en ben in de jaren daarna naar een eerste lijn psycholoog bij het GGZ geweest en heb EMDR therapie gehad.

Na Senna ben ik me gaan verdiepen in Reiki, ben er over gaan lezen en uiteindelijk ben ik zelf de reiki 1 en reiki 2 cursus gaan doen. De Reiki heeft me enorm geholpen tijdens en na de zwangerschap van Sterre. Na de reiki cursus ging ik een cursus voetreflex volgen, daarna een opleiding klassieke massage en een opleiding tot gesprekstherapeute en nog vele opleidingen en cursussen en workshops volgende in de jaren erna tot nu.

Toen Sterre nog geen jaar oud was begon ik met het opstarten van mijn massage praktijk. Alle opleidingen en cursussen waren voor mij ook een manier van verwerken. Als je jezelf op dit gebied ontwikkeld moet je eerst aan jezelf werken voordat je een ander kunt helpen, dus tijdens iedere opleiding cursus of workshop ging ik ook aan de slag met mezelf. Het was mijn weg, en die ging met ups en downs. En zo als ik al in mijn eerste blog schreef alles heeft mij gebracht waar ik nu sta, de weg was niet altijd makkelijk maar het heeft me wel gebracht waar ik nu sta…

18 jaar zou Senna nu anders worden, net als Sterre is ze een deel van mij en natuurlijk had ik niets liever gewild dan dat mijn 2 meiden hier samen opgegroeid zouden zijn. Ze hoort bij mijn leven, ze heeft me leren voelen , groeien en anders leren kijken. Dat ging ook in fases, eerst leerde ik mezelf een schild te plaatsen, maskers op te zetten omdat ik dacht dat het makkelijker was…  Zelfbescherming waarschijnlijk, ik dacht dat het makkelijker was een schild te plaatsen zodat ik de pijn minder zou voelen. Maar door het schild voelde ik ook alles anders, angst en zorgen beroofde me soms ook van mijn energie, langzaam leerde ik door angst en zorgen heen te gaan, ze recht in de ogen aan te kijken en de confrontatie met ze aan te gaan.

Samen met een luisterend oor, en ontmoetingen die me spiegels durfde voor te houden…. Leerde ik weer vertrouwen en dat de energie van LEVEN veel sterker was dan die van angst en zorgen.
En natuurlijk struikel en val ik regelmatig op mijn bakkes hi hi 🤣maar daar ben je mens voor vallen, leren , opstaan en weer doorgaan ! We vinden het vaak lastig en stom om het uit te spreken, zo iets zeg je toch niet over jezelf?? Maar ik doe het lekker toch!!!!

Ik ben stiekem best trots op mezelf !!!

 

28-10-2022

Als alles kan, wat blijk je dan te willen?

Onlangs deed ik mee met de openbedrijvendag Laarbeek Het was een hele leuke bijzondere dag, en ik heb vol trots mijn mooie praktijk ( Praktijk AdFontes ) en workshop ruimte aan de bezoekers laten zien. De vele mooie gesprekken die ik op de dag met mijn bezoekers heb gehad zijn voor mij echt heel waardevol. Mensen en mijn praktijk is echt waar ik ontzettend blij van word! 

Maar wat me die dag ook weer opviel, zoals ook de laatste jaren in mijn praktijk , de gesprekken die ook steeds vaker gaan over hoe het op dit moment gaat in Nederland de wereld en de maatschappij. De onrust zo voelbaar in de gesprekken, alles wat steeds duurder word , de druk die steeds groter word bij bedrijven en instanties, het personeel tekort, mensen met burn-out klachten omdat ze al jaren alle ballen in de lucht proberen te houden.

Veel mensen leven met grote zorgen en angsten, en kunnen lastig ergens terecht omdat er ook overal bij instanties en zorgverleners enorme wachtlijsten zijn die zorgwekkend lang zijn.

Dat ook niet alle zorg/ hulp vergoed word terwijl er zo ontzettend veel mensen zijn die fantastische dingen kunnen/ doen en zulke mooie resultaten bereiken. Regeltjes regeltjes en nog veel meer regeltjes …….

En natuurlijk zijn er ook heel veel dingen die we zelf kunnen veranderen. Echt luisteren naar elkaar, vraag eens aan je buurman / buurvrouw of alles wel goed met hem of haar gaat? en of je iets voor hem of haar kunt betekenen? In mijn naaste omgeving zijn best veel mensen die vrijwilligers werk doen in de zorg of elders, Ik ben trots op mijn familie, vrienden en kennissen die iedere week ergens vrijwillig de handjes uit de mouwen steken. Als we allemaal ergens ons steentje bijdragen word de wereld ook echt een stuk mooier.

Ook kunnen we gezonder gaan eten, meer bewegen, vaker ontspannen en tijd voor onszelf nemen, niet alle ballen in de lucht willen houden. Vaker nee leren zeggen.Minder investeren in materialisme, maar meer investeren in jezelf en vooral ook HULP durven vragen als het nodig is…..

Tijdens de openbedrijvendag Laarbeek heb ik de vraag gesteld, Als alles kan, wat blijk je dan te willen? Er zijn hele mooie dingen opgeschreven, en van sommige heb ik in de dagen na de Openbedrijvendag nog een mail gekregen. De reacties hebben me geraakt, allemaal gingen ze niet over de mensen zelf, wat ze voor zichzelf zouden willen, maar over wat ze graag zouden zien wat er in de maatschappij en in Nederland en de rest van de wereld zal gaan veranderen.
Graag wil ik er een paar met jullie delen…
💛
Ik zou wensen dat de GGZ zorg in Nederland, incl. jeugdzorg, kwalitatief op een hoog niveau komt, waarbij er geen wachtlijsten meer zijn (of zelfs opnamestops) en waarbij iedereen met GGZ gerelateerde klachten hulp kan krijgen. Dus niet alleen met een vinkje op de juiste plek (diagnose gestuurd). En waarbij ook eigen kosten geen drempel meer vormen om hulp te krijgen.
Eea zodat miljoenen mensen actief de kans krijgen stappen te zetten in hun persoonlijke ontwikkeling en welzijn. Waar vervolgens ook de rest van de maatschappij de vruchten van zal plukken.

Tja... dromen mag..
💛
Ik werk op een Hospice afdeling met als specialisatie dementie. We hebben een afdeling binnen het huis. Daar zit soms het pijnpunt, wij zijn namelijk (al zeg ik het zelf) een enthousiast en fantastisch team met elkaar. Zijn niet te beroerd een uurtje langer te blijven, elkaars diensten over te nemen. Een stapje harder te lopen voor die allerliefste bewoner die nog maar een paar dagen/maanden te leven heeft. Wij draaien zelf op volle kracht en zorgen goed voor bewoners en ons zelf…… Maar helaas hebben we te maken met soms frustrerende regels.

Ik/wij fantaseren regelmatig op de afdeling als we veel geld zouden hebben/ winnen, dat we een mooi vrijstaand boerderijtje kopen waar we helemaal op eigen kracht zouden kunnen functioneren. Waar we onze bewoners tot in het oneindige in de watten zouden kunnen leggen. Zonder dat we rekening  moeten houden met bepaalde beleidszaken die ons soms belemmeren, terwijl we zelf de zaakjes wel op orde hebben. Een boerderij die van alle gemakken voorzien is met een prachtige tuin met ons prachtige team…… Ik hou van mijn collega’s en mijn werk.
💛
Rust liefde en aandacht voor elkaar zou de wereld een stuk mooier maken!
Dat iedereen elkaar respecteert en accepteert…
💛
Als alles mogelijk zou zijn wat zou ik Natasja dan willen???  , dan zou ik het fantastisch vinden als we een andere vorm van onderwijs gaan krijgen, niet iedereen past in hetzelfde systeem… ( gelukkig zie je al dat er dingen aan het veranderen zijn)

Dan zou ik willen dat gezondheid welzijn en vitaliteit een onderdeel van het onderwijs gaat worden, hoe je gezond kunt leven. Het is geen vak op school... Ons lichaam en cellen bevatten zelf herstellend vermogen, maar dan moeten je wel handgrepen aangereikt krijgen hoe je deze kunt activeren, en ook dit is natuurlijk voor iedereen anders, maar we kunnen weer leren voelen wat bij ons past.

Veel bedrijven zijn bezig met duurzaamheid en circulair ondernemen, maar naar mijn persoonlijke mening zouden bedrijven er ook goed aan doen om te investeren in de vitaliteit en welzijn van hun medewerkers. Er zijn al veel bedrijven die een budget ter beschikking stellen, en je ziet hier en daar ook wel dat steeds meer bedrijven daar mee bezig zijn en over nadenken, maar we mogen hier echt mee aan de slag gaan.

En als ik dan toch aan het dromen ben 🥰 Dan zou ik willen dat ik met mijn praktijk daar een onderdeel van mag zijn want ik ben er van overtuigd dat ik van toevoegde waarde kan zijn.

Dus mocht ik je na het lezen van dit blog getriggerd hebben?? Je mag me altijd bellen of mailen wat ik voor jou of je bedrijf/ onderneming/ organisatie of instantie kan betekenen.

 

22-3-2023

Soms moet je gewoon even poepen……

( ik noem het beestje maar meteen gewoon bij de naam ha ha)

Misschien gaan jullie wenkbrauwen even fronsen als jullie de titel van mijn nieuwe blog lezen (lol) Het onderwerp heeft mij de afgelopen dagen (En al mijn hele leven dagelijks bezig gehouden )

Deze week had ik samen met een paar collega’s op het werk een gesprek over het restaurant Secred Garden in Amsterdam, waar ik binnenkort een keer naartoe wil. Het schijnt een hele leuke zaak te zijn waar je goed kunt eten. Maar de grootste rede dat ik naar dit restaurant wil, is omdat het een mooi restaurant schijnt te zijn, en omdat er een heel bijzonder toilet is. Je kunt in dit restaurant naar een toilet, waar 2 toilet potten tegenover elkaar staan, en je dus tegelijkertijd samen naar het toilet kunt. We zagen het al helemaal voor ons, al keuvelend samen naar het toilet, een beetje kletsen met je vriendinnen.

Plots kreeg het gesprek een hilarische maar ook serieuze wending. Maar wat als je dan plotseling een scheet moet laten? Of toch in een keer moet poepen? Of dat je een poep aanval krijgt? Eerst kregen we met zijn allen zwaar de slappe lach en waren we het toilet in Amsterdam al gauw weer vergeten. En volgde de “gênante” ik moet poepen verhalen elkaar op. Een collega zei; heb jij dat ook wel eens? dat je hier op het toilet zit, plots nodig moet poepen, en je dan niet durft omdat er iemand binnen komt lopen, en je voelt dat het met geluid gepaard zal gaan… Je vervolgens met buikkrampen zit te wachten tot de persoon langs je klaar is, je de deur weer dicht hoort gaan, en je opgelucht los kunt laten. Of volgde de andere collega, en je dan eindelijk klaar bent, je heel voorzichtig de toilet borstel uit de houder probeert te halen, zodat degene die naast je zit niet hoort dat je de toilet borstel pakt, omdat de houder zón hard geluid maakt en degene naast je dus hoort dat je hebt zitten poepen… Een andere collega mengde zich ook in het gesprek en vertelde dat die gevoelige darmen heeft en soms wel eens mee maakt dat die plotseling moet poepen als die onderweg is met een wandeling met de auto of met de fiets. Hoe naar je je dan voelt? Je op let of er geen voorbijgangers voorbij komen?? We lachen ons in de eerste instantie helemaal rot, omdat we onze verhalen ook nog een beetje spannender maken en aandikken.

Na een poosje krijgt ons gesprek een serieuze wending. En vragen we ons af waarom we er eigenlijk zo moeilijk over doen, terwijl het eigenlijk heel normaal is…. Zelf heb ik al jaren last van darm problemen, en weet ik uit eigen ervaring hoe verschrikkelijk naar je je voelt als plots je darmen gaan protesteren en je voelt dat je binnen 2 seconden moet zorgen dat je ergens op het toilet of desnoods in de bosjes zit… Je in elke tas en jas een pak zakdoekjes hebt zitten voor noodgevallen?? Sinds ik zoveel mogelijk gluten / suiker en zuivelvrij eet heb ik er gelukkig minder vaak last van. En wat te denken van al die mensen die soms dagen, of soms nog erger een week lang niet kunnen poepen? Kun je je indenken hoe verschrikkelijk en pijnlijk het moet voelen als die dan eindelijk wel komt?? Of dat je alleen maar thuis naar het toilet kunt? en die stomme drol je dan de hele dag bezig houd?? Of dat je niet weet hoe vlug je in de auto moet springen, omdat je hem eindelijk aan voelt komen….

Hoe mooi is het eigenlijk dat we dit gesprek met elkaar voeren? al is het in de eerste instantie vooral gericht op de humor van de situaties? Maar hebben we er daarna echt een serieus gesprek over. Zo zie je maar weer dat een laagje humor veel deuren opent.Maar waar in hemelsnaam is het misgegaan? en zijn we ons gaan schamen? dat we soms ook moeten poepen? En dat je soms aan de diarree bent of een (stinkende) wind met of zonder geluid moet laten?? Dat je niest en tegelijkertijd per ongeluk, er een laat gaan omdat je die al de hele tijd tegen zit te houden? Waarom zijn er niet meer openbare toiletten? En waarom mag je vaak geen gebruik maken van een toilet in een openbare gelegenheid, als je daar niet iets besteld of gekocht hebt?

Waarom schamen we ons? En vinden we het gênant om erover te praten? In de tijd van de Romeinen werden de eerste openbare toiletten gebouwd, tientallen zittingen naast elkaar hadden niet alleen een functionele functie, maar waren ook sociaal een goede toevoeging voor de samenleving. In de middeleeuwen kregen de rijke een kakstoel en het “gewone volk” een openbaar toilet. De tijden zijn veranderd en hebben we sinds de 20ste eeuw riolen en waterleidingen in Nederland, een van de voordelen van onze welvaart. Maar we zijn van een tijd gegaan dat we met zijn allen langs elkaar zaten te kakken, naar een tijd dat we er ons voor schamen??? En heus ik ga ook niet met een grote glimlach naar het toilet, als mijn voorganger net heeft zitten kakken. Alhoewel het stinkgedrag van onze drol soms ook echt heeft te maken met ons eet en drink gedrag

Dit blog gaat eigenlijk niet alleen over, soms moet je gewoon even poepen…Dit blog gaat er meer over, dat we eigenlijk niet meer onszelf durven te zijn? Vaak niet durven te zeggen wat we voelen of wat we denken, omdat we bang zijn en angsten voelen wat een ander ergens van zal vinden. Dat we veroordeeld worden… dat men een oordeel heeft? En dat we ook regelmatig zelf een oordeel hebben over iets of iemand ? Dat we vaak helemaal niet meer ECHT naar elkaar luisteren? We eens vaker verder mogen gaan kijken dan het hokje waar we iemand of onszelf in hebben geplaatst? Soms is er meer aan de hand? En is er misschien een rede waarom iemand zo reageert of doet wat die doet…

We schamen ons voor allerlei dingen, of dingen die gebeurd zijn, of die we gedaan hebben?? Er zijn soms zelfs mensen die het huis niet uit durven omdat ze zich voor zichzelf of een situatie schamen? Of dat er iets met ze is, wat ze niet met andere durven te delen?

Dank je wel collega’s voor de inspiratie voor dit tikkeltje ongewone blog, ik heb toch wel even getwijfeld of ik het wel zou plaatsen, omdat ik hiervoor toch ook wel uit mijn comfort zone moest stappen… en gingen de gedachten in mijn hoofd ook wel, wat zullen ze wel niet denken?? Wie gaat er nu een blog schrijven over poepen ?? straks hebben ze er een oordeel over… Maar toen bedacht ik me heel toepasselijk voor dit blog......

IK HEB ER SCHIJT AAN!!!

Ik heb in mijn uppie enorm de slappe lach gehad tijdens het schrijven van dit blog, ik heb geleerd wanneer het toilet is uitgevonden, internet heeft ook goede kanten ha ha ha ha ha! En ik hoop dat degene die dit blog lezen, zich minder gênant voelen er weer eens explosie gevaar dreigt ……..

 

 

Het is nog heel onwerkelijk, en het dringt nog niet helemaal tot me door. Maar na 34 jaar heb ik in dankbaarheid afscheid genomen van Swinkels Family Brewers ,de plek waar ik met veel plezier heb gewerkt en herinneringen heb gemaakt om te koesteren. Het was een hele moeilijke en emotionele beslissingen, waarin ik soms ook geconfronteerd werd met mijn eigen onzekerheden en angsten. Maar na veel wikken en wegen heb ik besloten mijn angsten los te laten, te vertrouwen. en mijn hart te volgen, en mijn liefde en passie te richten op mijn eigen bedrijfje; Praktijk AdFontes in Lieshout.
Deze week heb ik mijn laatste week gewerkt, en heb ik samen met mijn collega's de toekomst gevierd! Ik ben echt in het zonnetje gezet, en voel me heel erg gewaardeerd. Ik ben trots op mezelf, het voelt goed voor jezelf te kiezen, je angsten los te laten en te vertrouwen op jezelf. Ik heb er jaren met veel plezier gewerkt, en natuurlijk kende ik er mijn ups en downs. Tijden veranderen, ik ben gegroeid en zaadjes zijn geplant, het was niet meer echt waar mijn hart blij van werd, en ik wilde voorkomen dat er een moment zou komen dat ik met tegenzin naar mijn werk zou gaan. Mijn praktijk is waar ik echt blij van word. Je hebt altijd een keuze, en je kunt een ander niet verantwoordelijk maken als je niet altijd happy bent met de dingen waar je zelf invloed op hebt.

Tijdens het afscheid hebben mijn leidinggevende en collega's een hele mooie speech gegeven. En kreeg ik een cadeau aangeboden dat stond voor mijn persoonlijkheid. Dit heeft me echt in mijn hart geraakt en ik voel me heel dankbaar. Ik heb een vlinderplant gekregen met daarin allemaal houten vlinders, met op iedere vlinder een persoonlijke wens of spreuk die bij mij past. Tijdens de speech werd de volgende tekst voorgelezen.
De vlinder staat voor verandering en transformatie.

De betekenis van deze transformatie is uit te gaan van nederigheid en te veranderen in totaal iets anders. Vlinders leren ons het belang van verandering en dat geduld en vertrouwen moet hebben als we iets groots willen worden. Het wonderbaarlijke aan deze transformatie is dat om een vlinder te worden, de rups moeten worden vernietigd, hij maakt zichzelf kapot in de cocon en gaat door als een compleet nieuw dier. Het is de basis van wat het betekent om als mens te groeien is, om zoveel mogelijk te leren over onze omgeving, we kunnen van elkaar en de natuur leren, niemand word geboren met alle kennis. Het leven is een reis die ons onderweg veel belangrijke lessen leert. De natuur leert ons dat we ons erg onthecht voelen van de maatschappij, omdat we altijd deel uitmaken van iets veel groters.

Ik heb hard gewerkt, veel leermomenten zijn op mijn pad gekomen, waarvan sommige zo zwaar waren dat ik soms het licht niet meer goed zag schijnen! Nu is het tijd om mijn vleugels echt uit te slaan, er te gaan staan en mijn hart te gaan volgen! Ik zit boordevol inspiratie om andere te inspireren dichter bij hun bron te komen, uit je hoofd terug naar je hart! Maar vooral wil ik ook veel tijd met mezelf doorbrengen, Lekker wandelen, zingen, sporten, fijne dingen doen met de mensen die me dierbaar zijn.